Vera: “ik ben haar moeder, de instelling moet mij hierin betrekken.”
‘Mijn dochter, 38 jaar, is in 2010 voor het eerst met een psychose opgenomen op de gesloten afdeling van een zorginstelling.
Twee jaar later mocht ze met ontslag maar na enige tijd werd ze weer opgenomen omdat ze haar medicatie niet slikte. Ik maakte me ernstig zorgen en besloot om, met mijn dochters goedkeuring, haar mentor te worden.
Overgeplaatst naar de open afdeling
Vanaf dat moment werd ik overal bij betrokken; ik had inzicht in het behandelplan en voerde wekelijks gesprekken met haar psychiater. Het ging zo goed dat mijn dochter weer op zichzelf wilde wonen. Natuurlijk met goede therapie én medicatie. Maar de instelling was het hier absoluut niet mee eens; ze moest en zou op de open afdeling blijven. Ik ging in protest, gaf aan dat ze al hartstikke gesocialiseerd was en dat ze gewoon bij mij in het dorp kon gaan wonen. Maar ze hielden voet bij stuk en mijn dochter werd overgeplaatst naar de open afdeling. Na een tijdje merkte ik dat ze weer psychotisch gedrag begon te vertonen. Ik trok aan de bel en vroeg haar psychiater of ze haar medicijnen wel slikte. Hij wist dit niet zeker en beloofde haar te laten onderzoeken door een dokter. Maar voordat het onderzoek kon plaatsvinden, ging ze ervandoor.
Van kwaad tot erger
Ze heeft maanden in de kou rondgezworven waarna ze in ernstig verwarde toestand werd opgepakt en teruggebracht naar de zorginstelling. Voor haar eigen veiligheid zou ze kort in de separeer cel worden geplaatst. Drie weken later zat ze er nog steeds. Een vreselijk traumatische ervaring. Ik heb een klacht ingediend bij de directeur, waarna ze overgeplaatst werd naar de gesloten afdeling. Vanaf dat moment ging het van kwaad tot erger. Ik kreeg te horen dat ik géén mentor meer mocht zijn en dat mijn dochter mij niet meer wilde zien. Het feit dat ze dit besluit in ernstig verwarde toestand had gemaakt, veranderde niks; ik was niet langer welkom.
‘Wij kunnen u niets vertellen’
In de 17 maanden die volgde heb ik haar niet gezien en werd ik amper geïnformeerd over haar toestand. Toen ik haar eindelijk weer zag schrok ik me kapot; ze was veranderd in een vermagerd en verfrommeld hoopje mens. Compleet in de war. Ik dacht: mijn God, wat is hier gebeurd? Ik heb een gesprek geëist met haar psychiater maar kreeg wéér te horen dat ze mij niks konden vertellen.
Alle neuzen dezelfde kant op
Woest word ik ervan. Weet je, als ik hoor dat het de goede kant opgaat kan ik achteroverleunen. Maar ik heb niet de indruk dat ze weten wat ze doen. Sterker nog, ik heb eerder de indruk dat ze met de handen in het haar zitten maar het niet willen toegeven. Waarom word ik er niet bij betrokken? Waarom zeggen ze niet: “het gaat niet goed met je dochter, laten we alle neuzen dezelfde kant op sturen”? Het breekt je hart om je kind zo te zien en niks te kunnen doen. In mijn ogen is er sprake van ernstige verwaarlozing en het verzaken van de zorgplicht.’
Om privacyredenen hebben we niet de echte naam van deze mevrouw gebruikt
Antwoord Nationale Zorgnummer:
Wij begrijpen dat u zich ernstig zorgen maakt. De FVP https://www.lsfvp.nl/ landelijke stichting familievertrouwenspersonen vormt een brug tussen de familie en de GGz (voor informatie over de rol van de vertrouwenspersoon). Als u met deze FVP niet verder komt, kunt u nog advies vragen aan de Landelijk Helpdesk FVP. U kunt als familielid ook officieel een klacht indienen bij Pro Persona.
Met uw klacht over de mentor en het verzaken van de zorgplicht kunt u ook terecht bij de kantonrechter. Zie de website rechtspraak.nl. Daarbij is het wel belangrijk om de schriftelijke klacht eerst bij de mentor zelf en zijn/haar bureau in te dienen. Als het om een professional gaat, en een bureau met 3 personen of meer, dan is ook het Besluit Kwaliteitseisen op hem/haar van toepassing. Dit betekent in ieder geval elk jaar verantwoording bij de kantonrechter afleggen. U kunt dan ook op de wettelijke kwaliteitseisen wijzen. Dit gaat niet alleen om technische en functionele kwaliteiten maar ook om “betrokkenheid”.
